Üç katlı binanın giriş katında ev… Kimileri için ev: Dergah, menzile varmak için durak, hasret… Akşam vakti müridanın uğrak yeri. Gelenlerin bir kısmı yaşlı emekli memur; ev sahibinin eski arkadaşları. Geri kalan çoğunluk; işsiz güçsüz aylak takımı, hayatta tutunamamış başarısız tipler. Anlayacağınız gençler, hayata yeni atılacak çocuklar… Egoları, hayata olan tecrübesizliklerinden almış başını gidiyor. “Fitne fucur” adamlar. Güvenip bir yere koyamazsın; iki günde orayı, ya yağmalar, yahut savaş alanına çevirirler. Orta yolu bilmeyen; kumarbazından, mafya, çete, kadın, içki, bilimum ipe sapa gelmez işleri yapanlar da var aralarında. Ama kapıdan girdiklerinde ise sade bir melek. Yaşlılar onların ne iş yaptıklarını bilmezler; içeride saygıda kusur yok.
Şeyh efendi; “Bunlar zamanın evliyaları Mehmet efendi!” diye sesleniyor. Şeyh inanıyor; öyle… Ama gel gör onların hiç birinde inanç yok. Kendileriyle alay eden bir gülüşme, kimilerinde hüzünlü tebessüm…
Tekke değil dersin; sahipsizler, tutunamayanlar durağı.
-Şehyim sen ölünce bu tarikat kime kalacak yav!
-Sana bırakacağım Rıfat efendi sen çekeceksin bu müridanın yükünü. Buhari Hafızı Mecnun Rıfat. Gözü şeyhlikde. “Hiii hiii” inceden neşeli sesiyle gülüyor.
-Ya Şehyim yapma allasen “hii hii hii…” keyfi yerinde. Gülüyor… Rıfat postu garantiledi. Şeyh Nuri de gülüyor. Mecnun sevindikçe O da seviniyor coşuyor…
Buhariden ezber bir hadis geliyor Mecnundan…
-Öyle değil mi Hayati Efendi!
-Öyledir efendim…
“Öyle degil mi” bir soru değil. Hadisin, sahih yahut gayri sahihliğini onaylamak için hiç değil. Ayrıca “Öyle değil” diyebilir misin! Elbette hayır. “Öyle değil mi” seni “Öyledir!” demeye de zorlamıyor. Neden zorlayacak. Yetmiş dört yaşındaki bir adamdan ne çekineceksin. Çekinmiyorsun, güveniyorsun. Onun asla sana yanlış bir şey söylemeyeceğine -yanılabilir olması hariç- iman ediyorsun. Bu iman, Allah’a iman gibi. Ha Allah’a iman. Ha O’na…